Ne zor günler ... 

 Bedenim, ruhum, zihnim allak bullak.

Çevremdeki güzelliğe odaklanamıyorum. Hayalini kurduğumla ve hayalimde olmayanla kaldım.

Çocuklarım yanımda ama onlarla zaman geçiremiyorum. Yemek yemek yalnızca karnımı doyurduğum, oturmak belimin ağrısını azalttığım, yatağıma yatmak yalnızca uyuduğum, dışarı bakmak toplamam gerektiklerim, dışarı çıkmak eksikleri giderdiğim... 

Kulaklarım burdaki sessizlige şaşkın, parmaklarım dokunduğumda hissedemeyecek kadar sert, gözlerim fıldır fıldır yapılması gerekenlerle meşgul, ağzımda toz, demir, çöp tadı, burnum tanıdık bir kokuya hasret... 

Zor, bu günler benim için çok zor...

  Ruhum yaşadıklarıma  şaşkın rölantide, zihnim kızgın en çok da kendime...